Tajemnica "Genesis" - wątek główny

Reed biegł co sił do pierwszego pomieszczenia po jego prawej.
- Cecylia ja go zajmę ogniem a ty sprawdź czy drzwi do zbrojowni są otwarte.
Żołnierz schował się w drzwiach i zaczął strzelać do robota.

Żołnierz przeturlał się zwinnie i podbiegł do drzwi. Chwilę potem wychylił się i oddał strzał. [modyfikatory: -4 za zasięg, Reed jest teraz 37,5 metra od robota a przyrost zasięgu to 15m, czyli wykonuje on rzut z karą -4. Powiedzmy, że poświęci on punkt akcji aby dodać sobie k6 do rzutu... 16 z k20 i 5 z k6 minus 4 razem 17...]. Kula wbiła się w pancerz tuż nad ramieniem robota robiąc sporej wielkości dziurę. UPE odpowiedział ogniem. Strzelił tylko raz w Reed'a. [Reeda uznaję, że jest za połowiczną osłoną czyli jego KP zwiększa się o +4, rzut na trafienie 20 (w sumie nie naturalne "20")]. .
Jeden pocisk wystarczył. Żołnierz poczuł jak kula trafia go w ramię. Nie zalałą go jednak fala bólu na tyle aby oznaczało to zranienie. Spojrzał na swój uniform. Cholera. Materiał zatrzymał pocisk! Albo miał cholernego farta albo te uniformy są uszyte z syntjedwabiu, bardzo odpornego ustrojstwa. Uśmiechnął się do siebie...

Cecylia szybko podbiegła do drzwi Szybki bieg (9mx4=36m=24 pola, czyli w sam raz żeby dobiec do drzwi pomieszczenia ochrony) agencji ochrony. Sprawdziła, czy są otwarte.
Chowaj się Reed! - Krzyknęła kiedy zobaczyła jak robot trafił go w ramie. - Jak pójdzie za mną to zaskoczysz go od tyłu!

Reed zobaczył jak Cecylia wpada do pomieszczenia ochrony. Drzwi zamknęły się za nią lecz UPE wcale się nią nie przejął. Jego sztuczne oczy wpatrywały się bez życia w żołnierza...

Skoro była to sala medyczna musi być tu coś na kółkach... jakaś szafka, stolik albo łóżko.... jak na sali operacyjnej. Po dokładniejszych oględzinach pomieszczenia stwierdził, że łóżko ambulatoryjne się nada całkowicie.
- Połóżmy na nim tą stalową szafkę - szepnął do kompana i podszedł do jednej z metalowych konstrukcji wyglądem przypominającą szkolną szafkę, tyle że nieco większą. Napakował tam czego się dało, by zwiększyć jej masę. Metalową tacę opuścił wzdłuż krótszej krawędzi łóżka, tak aby osłaniała nogi pchającym. Spojrzał porozumiewawczo na mężczyznę i rzekł z uśmiechem:
- Przejedziemy tego UPE. Trzeba będzie zablokować te drzwi. Najlepiej jakimś drążkiem rozporowym, albo czymś na jego wzór. Miejmy nadzieje, że to coś da... Pamiętaj, by nie wychylać głowy ponad szafę...
Po tych słowach powoli pchając łóżko zmierzał w kierunku drzwi.

Cecylia wybiegła z pomieszczenia ochrony mając w ręku karabin. Nie była specjalistką w dziedzinie broni, ale nie miała innego wyboru.
- Giń robocie! - Wykrzyknęła po czym oddała serię w stronę UPE.

Reed postanowił biec do sił do zbrojowni. "Tam na pewno jest coś co pomoże nam go pokonać" pomyślał. Nie był pewien czy uniform ochroni go przed kolejna kula ale nie miał wyboru. W końcu umiał posługiwać się bronią a pukawka którą miał w ręku była mała i łatwa do schowania mogła się jeszcze przydać. Lubił większe kalibry choć wiedział, że nie wielkość się liczy.
- Cecylia osłaniaj mnie.

Reed wpadł do pokoju ochrony i zdziwił się gdy Cecylia przebiegła obok niego i wypuściła serię w stronę UPE. Karabin podskoczył jej w rękach [color=olive][kara za niewyszkolone używanie broni -4, rzut k20: 14 - 4 + 3 = 11] i połowa magazynka wbiła sie w sufit. UPE wymierzył w kobietę i strzelił jednak kula odbiła się rykoszetem od ściany.

Mężczyzna wypchnął "wózek" na korytarz. Słysząc liczne strzały szybko do niego przywarł chowając się za jego osłoną. Gdy strzały na chwilę umilkły wyjrzał zza wózka. Robot był skoncentrowany na kobiecie. Bardzo dobrze. Wziął możliwy rozpęd z paru kroków i zaczął coraz szybciej pchać łóżko z szafą. Dwadzieścia metrów to nie wiele, ale przy takim ciężarze mocny rozpęd da pożądany efekt. Biegł ile sił w nogach. Jedyne co teraz mogło się stać to trzask jego "machiny" w UPE...

"Złota rączka" ruszył szybko. Zdziwiło go z jaką szybkością wprowadził swój plan w życie. Jeszcze bardziej zdziwił go fakt, że z taką łatwością pcha tak ciężki wózek. Nagle łupnął w potężnego robota i... przewrócił go. Metal zgrzytnął o metal gdy UPE przejechał po podłodze. Wypuścił karabin z dłoni, który potoczył się kilka metrów dalej. Wszyscy cofnęli się odruchowo widząc iskry lecące z robota. Nikt nie wiedział czy wywołało je uderzenie czy po prostu to, że robot sunął po metalowej podłodze. UPE zazgrzytał coś metalicznie, znieruchomiał i eksplodował. Płonące części poleciały w każdym kierunku. Powietrze zaszło dymem, stało się trudne do oddychania. Wszyscy w pobliżu krztusili się i kasłali. Po UPE nie było śladu. Na szczęście nie miał załadowanego granatnika bo było by nieciekawie...

Mężczyzna wyszedł zza wózka i podniósł broń robota. Uśmiechnął się do siebie, że dobrze wykonał robotę.
- Jest już bezpiecznie - oznajmił wszystkim - Mam nadzieje, ze nie powtórzy się podobna sytuacja. Teraz każdy, nie zależnie od tego czy umie się posługiwać czy nie, powinien mieć przy sobie broń. Zachowajmy jednak powagę sytuacji i nie dajmy się ponieść tak znikomym sukcesom. Takich jak ten na tym statku, może być o wiele więcej, wiec uważajmy na siebie....

Kobieta strasznie nerwowo znosiła te wszystkie wybuchy na "Genesis". Zwłaszcza ten, który zadymił cały korytarz. Przykucnęła rzucając karabin na ziemię tak aby dym unoszący się w powietrzu nie drażnił jej.
Kiedy wszystko wróciło do normy Cecylia weszła jeszcze raz do pomieszczenia ochrony żeby po chwili wyjść z niego z pistoletem, który z niego zabrała. Wzięła też do niego zapasowy magazynek. Obie rzeczy schowała za pasek w spodniach tak aby miała do tego łatwy dostęp. Nie interesowało ją jaki to jest model broni. Wiedziała już, że tu jest na prawdę niebezpiecznie i, że ktoś na nich "poluje".
- W pełni popieram cię Hank. Teraz jak już z tobą wszystko w porządku możemy ruszać wspólnie. - Przerwała na chwilę. Spojrzała na Reeda, potem znów na Hanka - Tam, po lewej stronie jest komora kriogeniczna mieszcząca jakieś pięćset takich "lodówek" w jakich nas przetrzymywano. Teraz są puste. Należało by sprawdzić co się stało z ich lokatorami, ale najpierw proponuję przeszukać resztę pomieszczeń w tym holu, a następnie sprawdzić miejsce z którego przyszedł ten robot.
Podniosła z ziemi swoją torbę, która spadła jej z ramienia kiedy chowała się przed dymem, następnie zaczęła przeszukiwać pomieszczenia w korytarzu.
- Co, nie idziecie ze mną?

Ogólnie:
W pomieszczeniu ochrony był jeden karabin i trzy pistolety z celownikami laserowymi [+1 do ataku na odległość do 9m] do każdego egzemplarza broni był zapasowy magazynek, pistolety mają pojemność mag 15 a szturmówka 30. Cecylia wystrzelała 15 kul czyli zostało ich w nim jeszcze drugie tyle plus mag z 30 kulami.
Karabin UPE zaś ma wystrzelane 17 pocisków. Zostało więc 13 [jest to na wyświetlaczu z boku broni]. Karabiny mają 3 tryby strzały 1-pociskowy, serię 3-pociskową i serię długą 1/2 magazynka. Pistolety strzelają tylko pojedynczo. Co dalej. Strzelanie serią bez atutu to tylko marnowanie pocisków bo w razie trafienia to trafia TYLKO jedna kula. Z atutem jest lepiej Wink

[link widoczny dla zalogowanych]

[link widoczny dla zalogowanych]

Reed schował berette do kieszeni i poniósł karabin upuszczony przez Cecylie i zabrał z pokoju ochrony cała amunicje która pasowała do którejś z obu broni którą posiadał.
-Majster. Zwrócił się do "złotej rączki" wychodząc na korytarz - Sprawdź czy z tym blaszaku uchowały się jakieś ciekawostki w stylu granaty. A my przeszukamy resztę pomieszczeń. Przy odrobinie szczęścia znajdziemy coś ciekawego.
Poszedł sprawdzić pomieszczenie w którym ukrywał się przed kulami robota.

Pomieszczenia były różne, choć nie różniły się wystrojem. Było coś w rodzaju messy, z dwoma wejściami i zapleczem pełnym jedzenia. Może nie było najświeższe ale i tak syntetyczne więc dawało radę. W jednym z pokoi Cecylia odnalazła pamiętnik jakiejś dziewczynki. Był pisany dziecięcą dłonią w staromodny sposób długopisem w grubym zeszycie. Z ciekawszych fragmentów wynikało, że dziewczynka okropnie się boi iść do komory kriogenicznej. Cecylia wyczytała też, że jej rodzice zmarli na Zarazę. Nic jej to nie mówiło. Pamiętnik urywał sie na wpisie z 20 grudnia 2197 roku.
Ogólnie poza drobiazgami nie znaleźliście nic konstruktywnego. Kilka zdjęć w pomieszczeniach socjalnych, ale nic one wam nie mówiły. Wszelkie komputery i DataPody podłączone do sieci wykazywały te same objawy wirusa. Był też jeden laptop, który nie został podłączony do sieci. Działał sprawnie ale poza osobistym oprogramowaniem nie było na nim przydatnych wiadomości. Żadnej innej broni. Granató w UPE też nie było. Gdyby były raczej nie było by tu już nikogo kto by mógł przeszukiwać ten korytarz... .
Przeszukiwanie pomieszczeń zajęło im kilka godzin. Byli teraz zaopatrzeni w jedzenie i wodę, broń i szczątki informacji z pamiętnika małej Cloey. Wynikało zeń, że w Układzie Słonecznym wybuchła jakaś epidemia a "Genesis" miało być szansą ludzkości na przetrwanie...
Z tegoż pamiętnika dowiedzieli się też, że kapitanem "Genesis" był Kastor Dubenko... wuj Cloey.

- Cóż... - Odezwała się po przeszukaniu korytarza. - Wiele poszlak nam to nie dało. Straciliśmy dużo czasu. ZABIERAM TEN DZIENNIK
W tym momencie kobieta wyciągnęła z plecaka trochę jedzenia i zaczęła je jeść. Dawno nie jadła. Przynajmniej tak jej się wydawało... Posiłek smakował jej całkiem dobrze. Nie wiedziała jednak, czy jest to zasługo nano technologii jaką był zrobiony, czy też tego, że nie miała nic w ustach od... No właśnie. Ile byli zamrożeni skoro leki na "Genesis" stały się przeterminowane? Nie chciała sobie tym teraz zaprzątać głowy. Spojrzała jednak na datę umieszczoną w Palmtopie, którego zabrała ze sobą.
- Dobra, chodźmy teraz we wschodnią odnogę korytarza chłopaki.
Po tych słowach ruszyła mając w przygotowaniu pistolet

Technik ruszył do pomieszczenia ochrony gdzie poszukał amunicji do karabinu. Gdy znalazł magazynek(magazynki) zabrał je i wziął broń krótką, do której również zabrał amunicje. Potem ponownie wyszedł na korytarz do innych.
- Chwila... moment! - mężczyzna znacznie się zaniepokoił taką nierozwagą jego kompanów. - Po pierwsze, niech mi pani powie, skąd zna moje imię, skoro się nie przedstawiałem, a i pani samej nie kojarzę byśmy się w ogóle znali - pytającym wzrokiem zmierzył kobietę.
Po przeszukaniu korytarzy i pomieszczeń rzekł krótko:
- Jeśli mamy gdziekolwiek się wybrać, proponuję najpierw zamelinować się tutaj. Dlaczego? Może zwykła ostrożność. Sami widzieliście, że UPE jest jaki jest i może przynieść nie lada kłopot. A co będzie jeśli trafimy na jakąś grupkę takiego ścierwa? - Mężczyzna zabrał jedynego laptopa, który wykazywał swą wolność od wirusa. W głębi serca miał nadzieję, iż przyda się do programowania robotów, jakie mogli by "przejąć", albo na wypadek czegoś innego równie ważnego. - Na naszą siedzibę proponuję messe. Jeśli mielibyśmy uciekać to najlepiej skryć się tam. Nie wiadomo ile byśmy byli tam oblegani więc na wypadek dłuższej potyczki mamy zasoby jedzenia. Wszelką broń proponuje przenieść do spiżarni i obarykadować to pomieszczenie jakimiś stołami, szafami, albo innymi tego typu. Potem ruszymy w drogę... - po tych słowach zaczął przegryzać kawałki jedzenia, bo kiszki grały mu już marsza żałobnego nad żołądkiem... Nie wiedział jak dawno nic nie jadł, ale najwyraźniej było to bardzo dawno temu. W międzyczasie zaczął organizować "fortyfikacje" tego pomieszczenia.

Reed stał chwilę oparty o ścianę korytarza. Nagle zaczął się śmiać po usłyszeniu budowlanych planów kompana.
- Nie bądź śmieszny. Prawdopodobieństwo ze tu wrócimy jest znikome. Lepiej rozejrzeć się po kwaterach za jakimiś plecakami i zabrać ze sobą to co można zabrać. Lepiej idźmy na górę bo dolne pokłady są zalane....

Kobieta zatrzymała się i obróciła w stronę mechanika.
- Popieram Reeda. Nie powinniśmy się tu zatrzymywać. Musimy znaleźć kogoś, kto powie nam co tu się dzieję. - Pociągnęła łyk wody z plastikowej butelki, po czym schowała ją do torby lekarskiej. - I tak nie możemy siedzieć w tym korytarzu wieczność. Idziecie, czy nie?

-Ponieważ znaleźliśmy jedzenie proponuje się tutaj najeść i ruszać w drogę. Nie ma sensu za kilka metrów wyjadanie zapasów. A poza ty odpoczniemy po spotkaniu z tym metalowym śmieciem.
Żołnierz ruszył w stronę spiżarni gdzie znalazł jedzenie. Tam też zaczął organizować sobie coś pożywnego i jakąś namiastkę kawy.

Otrząsnął się trochę, wychodząc z Pokoju, wypuścil cicho powietrze widząc iż robot jest całkiem rozwalony. Nie mówiąc nic, poszedł za żołnierzem, również był trochę głodny i przydałoby się w końcu coś zjeść.

Mężczyzna znalazł jakąś torbę i spakował do niego jakiś zapas jedzenia, laptopa i parę innych przydatnych rzeczy które jego zdaniem mogły się przydać.
Potem postawił pakunek pod ścianą.
- Skoro jako większość chcecie iść to nie będę was zatrzymywał, a i rozdzielać się nie ma sensu, więc zrobimy tak jak mówicie - rzekł nieco zrezygnowany - A pani... - zmierzył przenikliwym wzrokiem kobietę - ...nie odpowiedziała na moje pytanie, na które odpowiedzi z uzasadnieniem niezwłocznie oczekuje. - Stał teraz z założonymi rękami i dosłownie świdrował kobietę swym spojrzeniem.

- To tak jak pan nie opowiedział na moje pytanie... - Kierowała się we wschodnią odnogę korytarza. - Jak widać nie tylko pan ma tu tajemnice Hank.

Mężczyzna miał już dość tego babskiego pier****nia. Zarzucił swą torbę na ramię. Chwycił za swój karabin i z głośnym trzaskiem go odbezpieczył sugerując kobiecie, iż znajduje się w niekomfortowej sytuacji. Potem ruszył przed siebie nie oglądając się na innych. Miał "nerw" jakich mało i miał nadzieje, że nikt z jego kompanów, a zwłaszcza dumna paniusia nie wejdzie mu w drogę... broń jest wciąż odbezpieczona.... a jego palec nie odstępuje spustu nawet na milimetr...

Ruszyli korytarzem. Doświadczony w boju Reed szedł z karabinem przy ramieniu celując przed siebie, aby szybko zareagować i strzelić w razie potrzeby. Gdy doszli do drzwi otworzyli je i weszli w ciemny korytarz. Nie był on długi ale lampy najwyraźniej tu się przepaliły... Reed odkrył, że doskonale widzi w tych ciemnościach. Obraz był lekko zielony lecz poza zatartymi szczegółami widział idealnie.
Przeszli przez korytarz gdzie nie napotkali na żaden opór. Gdy zeń wyszli znaleźli się w sporym hallu od którego odbiegały dwa kolejne korytarze. W prawo dość długi podobny do tego, w którym się obudzili. Drugi szedł prosto.
Mile zaskoczyła ich również winda po lewo. Jednak to co ujrzeli nad nią cholernie ich zaniepokoiło. Był to wizerunek ich czwórki. Cecylia, Hank, Reed oraz Jefrey. Stali razem uśmiechając się z holo-plakatu. Napis na górze głosił: "Razem zbudujemy przyszłość".
Bądź co bądź wyglądali trochę inaczej, mieli schludne ubiory, uczesanie i wogóle wyglądali jak z reklamy...
Przy windzie był napis "Pokład C" Wreszcie znaleźli też plan tego pokładu. Wisiał na ścianie naprzeciwko korytarza z którego wyszli. Wynikało z niego, że dalej na północ układ korytarzy jest lustrzanym odbiciem tego skąd przyszli. W prawo zaś znajdują się: dział obsługi technicznej, kwatery oficera pokładowego, sala wykładowa, punkt medyczny i kilka mniej ważnych pomieszczeń.
Spojrzeli się nagle w prawy korytarz, gdyż usłyszeli dziwny hałas. Jakby ktoś uderzał metalem o metal. Bum-bum-bum. I znów. Bum-bum-bum. Przerwa i znów. Częstotliwość była różna, lecz poza krótkimi przerwami mogli odróżnić sekwencje. Trzy krótkie przerwy, trzy długie przerwy, znów trzy krótkie przerwy i znów trzy długie przerwy. Dotarło do nich szybko jedno. To stary sposób wzywania pomocy. SOS. Ktoś nadawał go przy pomocy jakiegoś metalowego narzędzia. Dochodził on na oko mniej więcej z odległości połowy tego długiego korytarza... .
To co usłyszeli później zmroziło im krew w żyłach. Niesamowity ryk. Jakby jakaś bestia ogłaszała światu, że jest w pobliżu... . Ów ryk dochodził jednak z końca korytarza... Bestię było słychać lecz widać z pewnością nie... .

Prowizoryczny plan obecnego pokładu:

[link widoczny dla zalogowanych]