Śmierć w Raju - WĄTEK GŁÓWNY

Uścisnął dłoń adwokatowi. Nie będę przeszkadzał. Proszę bardzo, pozostawiam panią Grant do pańskiej dyspozycji. - po czym wyszedł z pokoju krzywo rzucając wzrok na panią Grant. O co tu chodzi? - powiedział po cichu idąc hotelowym korytarzem. Nie wiedział co myśleć. Sprawa była tak pogmatwana, że Michael musiał odpocząć. Wsiadł do auta i pojechał na swój posterunek do swojego biura. U ekspedientki przed posterunkiem zakupił dwie kawy i poszedł do swojego gabinetu poukładać swoje myśli...

Złapał się na tym, że zasnął na siedząco. Gdy się ocknął dostrzegł, że resztki kawy rozlały się po biurku. Wytarł je szybko chustkami i pozbierał się. Spojrzał na zegarek. Było już po pierwszej po południu. Nie chciał skończyć jak gliniarz z "Bezsenności" więc postanowił się przespać. Wiele aspektów tej sprawy nadal było nie do ułożenia - nie pasowały do siebie. Gdy wychodził z posterunku dostrzegł w przejeżdżającym samochodzie blondynkę łudząco podobną do wdowy Grant! Miał stuprocentowa pewność, gdyż zatrzymała się ona na światłach. Ruszyła jednak zanim zdążył zareagować! Zaklął pod nosem i wsiadł do służbowego auta. Włączył silnik nie spuszczając z oczu srebrnego BMW. Odjechał z piskiem opon. Postanowił nie włączać syreny aby nie spłoszyć podejrzanej.
Śledził ja spokojnie przez dwie mile. Widocznie nie zauważyła go, lub nawet nie zdawała sobie sprawy z jego istnienia. Zaparkowała na podziemnym parkingu jednego z centr handlowych. Wysiadła i po włączeniu alarmu w samochodzie ruszyła ku schodom na górę.
Mike widział jak kobieta się zachowuje. Naturalnie i z klasą. Ubrana w lekką sukienkę w kwiaty niosła równie kwiecistą torbę na ramieniu. Nic nie wskazywało, że jest to zabójczyni. Jednak igły, które wbijały się w tył głowy Morgana dawały mu znać, że się nie myli i że ta kobieta jest diablo niebezpieczna. Musiał zachować ostrożność.

Mike wysiadł z auta. Cały czas wzrokiem badał podejrzaną. Ruszył za kobietą. Szedł szybko. Był tuż za nią i tuż przy schodach chwycił ją mocno za jedną rękę i energicznie za drugą. Nie miała szans, aby się obronić. Sposób działania Mike'a był tak szybki, że wątpliwe, aby dziewczyna oparła się jego umiejętnością. Trzymał ją z tyłu za obie ręce. Wyciągnął kajdanki i zakuł ją. -Jest pani podejrzana o zabójstwo pana Harryego Granta. Ma pani prawo zachować milczenie, a wszystko co pani powie może być użyte przeciwko pani.

Zanim Mike zdążył cokolwiek zrobić, lub co więcej - powiedzieć - kobieta wykonała obrót i kopnęła go w brzuch. Zdążył zasłonić się ręką i nie odniósł zbyt poważnych obrażeń. Nagle dostrzegł broń w jej ręce. Mierzyła do niego z "trzydziestki-ósemki". Miał tylko chwilę na reakcję. Musiał się bronić. Nie miał szans wytrącić jej pistoletu. Musiał improwizować. Rzucił sie w bok gdy rozległ się strzał. Pocisk trafił rykoszetem w filar obok niego. Mike nie czekał na kolejny strzał. Wyjął broń i oddał dwa strzały w jej kierunku. Trafił ją w ramię. Kobieta odbiła się od drzwi auta i osunęła na ziemię. Jednak najgorszy był uśmiech na jej twarzy. Mike podchodził do niej krzycząc aby odłożyła broń. Jednak kobieta wycelowała tylko w swoją skroń i pociągnęła za spust.
Mike patrzył jak osłupiały gdy krew, kawałki czaszki i mózgu spłynęły po karoserii białego sedana...

Mike patrzył osłupiały na martwe ciało kobiety... -Cholera! - zadarł się, że echo jego głosu rozniosło się po całym podziemnym parkingu. Chwycił za telefon i zadzwonił po kolegów. -Tutaj Mike. Przyjedźcie do centrum handlowego - Los Angeles Factory Stores, a konkretnie na parking podziemny. Chyba morderca Granta właśnie się zastrzelił... Przyjeżdżajcie natychmiast! - mówił sapiąc. Osłupiał. Przetarł rękawem spocone czoło i czekał na swoich kolegów...