Wstęp

Dzień I podróżując przez jałowe pustkowia spalonej ziemi, w końcu postanowiliśmy odpocząć z wędrowcem... który nie wyglądał staro choć nie nosił żadnej broni ani pancerza, ubrany był w proste czarne szaty, choć nie miałem okazji mu się jeszcze dokładnie przyjrzeć.... podróż po tych pustkowiach napawa mnie lękiem, unosząca sie zewsząd groza przeszywa każde żywe stworzenie chcąc zabrać kolejną duszę, nic dziwnego że tu nic nie żyje. Postanowiłem jak najszybciej odejść stąd gdyż mój niepokój narasta z każdą następną godziną, choć wędrowiec wygląda zupełnie normalnie.... cóż pewnie nie takie rzeczy odczuwał.
Mimo moich nalegań podróżnik postanowił odpocząć, z niechęcią zrobiłem to samo. Usiadłwszy począł opowiadać trochę o tej krainie wpatrując się swymi czerwonymi ślepiami, beznamiętnie w ognisko ,które wcale mnie nie ogrzewało, nie wydzielało ono nawet żadnego ciepła, targało się jedynie na wszystkie strony pod wpływem nienaturalnego wiatru... zaś wędrowiec nie przerywał swej opowieści...

"Immaril nie jest już krainą po której stąpają szlachetni rycerze godni pokonać smoka lub nieustraszeni poszukiwacze przygód polujący na niesłychane bestie..... Była taką kiedyś za czasów mego pradziada, który stąpał po niej dumnie wraz ze swym wojskiem, pilnując dobrobytu i porządku jako dobry Lord chroniący posiadłość swą przed przeróżnymi bestiami, czychającymi tylko by rozszarpać chłopów i pożreć ich bezdusznie. Tak przyjacielu zapytasz pewnie co się mogło stać... niedługo się dowiesz gdyż właśnie tam zmierzamy, a teraz idź spać czeka nas długa podróż"

Zainteresowany opowieścią, położyłem się spać rozmyślając cóż mogło sie stać, wyobrażając sobie przy tym makabryczne sceny jakie mogły mieć tam miejsce.

Dzień II Nastał kolejny dzień, tajemniczy przyjaciel wstał już dawno gdy otworzyłem ślepia wpatrywał się w słońce wschodzące jasno na niebie, gdy tylko tylko zdążyłem usiąść otrzepując się z piasku który przyjął na mnie wiatr nieznajomy szepnął chłodno.
"Czas nas nagli towarzyszu, nie możemy zostać tu kolejnej nocy, zjedz i zbierz co potrzeba"

Nie pytałem go dlaczego tak gwałtownie postanowił wyruszyć ale nie sprzeczałem sie z nim, mi również się tu nie podobało a sam nie śmiałem sprzeciwiać się tak wprawionemu podróżnikowi... w końcu bez niego jestem stracony jak cały ten świat....

Dzień III W końcu dotarliśmy.... jałowe pustkowia przeklętej ziemi skończyły się ukazując spore tereny zielonego lasu i których ta część miała szczęście i nie ucierpiała, stając sie częścią jałowych pustkowi. Na twarzy wędrowca, pierwszy raz podczas naszej podróży pojawił się uśmiech, widocznie go również cieszył widok i to bardziej ode mnie.....

Dzień IV Uśmiechnięty kącikami ust wędrowiec ruszył przodem zapuszczając się w rzadki las, nie mając innego wyboru... poszedłem za nim, po chwili lasu zaczęło ubywać zastępując się ściętymi drzewami, aż w końcu droga i niewielka chatka drwala w oddali, widać jesteśmy coraz bliżej cywilizacji, przystanęliśmy na chwilę obierając kierunek ścieżki.
podczas zmierzania w niewiadomą mi stronę po ścieżce widzieliśmy coraz to więcej gospodarstw zakładanych przez ludzi, zadowolenie na twarzy wędrowca juz dawno znikło a na jego miejscu widniał dziwny grymas.